Bir hayatı bagaja sığdırmak mümkün mü?

İlk hafta “duvarları” konuştuk.
Bu hafta biraz bagaja bakalım…
Çünkü karavanda yaşamaya karar verdiğiniz anda hayat size çok net bir soru sorar:
“Hanginiz benimle geliyorsun?”
Evden çıkarken insanın ağzından en çok çıkan cümle şudur:
“Bunu da alayım, belki lazım olur.”
Karavanda o cümle tarihe karışır.
Çünkü “belki lazım olur” dediğiniz her şey, bagajda size yer darlığı olarak geri döner.
Bir noktada kendinizi şunu söylerken yakalarsınız:
“Ben bu montu seviyordum ama seni burada ağırlayamam.”
Evet, eşyalarla vedalaşma sahneleri olur.
Duygusal… Ama öğretici.
Şehirdeyken evinizde üç tencere, altı tava, on iki bardak vardır.
Karavanda ise iki tencereyle hayat gayet akıyor.
Ve garip olan şu:
Eksilmiyor…
Artıyor.
İlk günler şehir insanı olarak reflekslerimiz devreye girer.
Her şeyi düzeltme isteği.
Her şeyin yerli yerinde durması arzusu.
Ama karavan şunu fısıldar:
“Biraz dağınıklıkla da yaşanır.”
Misafir meselesine tekrar değinmek şart.
Karavanda “gelin de oturalım” diye bir şey yoktur.
“Bir çay koyduk, sen de varsa gel” vardır.
Ve o çay, çoğu zaman yıllardır yapılan en güzel sohbete dönüşür.
Banyo konusu hâlâ herkesin favori sorusu.
Evet, duş var.
Evet, bazen kısa sürüyor.
Ama inanın, yıldızların altında alınan bir duş,
şehirdeki mermer banyolardan çok daha ferah hissettiriyor.
Karavanda yaşamak insana şunu öğretiyor:
Her şey kontrol altında olmak zorunda değil.
Her plan tutmak zorunda değil.
Bazen durursun, bazen beklersin, bazen “bugün buradayız” dersin.
Ve işin en eğlenceli kısmı şu:
Hayat küçülmüyor…
Sadeleşiyor.
Bir haytı bagaja sığdırmak mümkün mü?
Belki hayır.
Ama fazlalıkları bagajın dışında bırakmak mümkün.
Ve insan, geride bıraktıklarıyla değil;
yanına aldıklarıyla tanıyor kendini.
Devamı var.
Çünkü sırada şu soru var:
“Sabit Hayat Bizi Ne Zaman Yordu?” 🚐✨